11 feb Helen van traumatische bevalling

‘IK KAN HET ZELF, IK KAN HET HELEMAAL ZELF!!!’ Ze gilt het uit en de tranen stromen van haar wangen. ‘Ik had gewoon nog wat meer tijd nodig….’snikt ze. Het vuur in de kachel staat laaiend hoog en de drums in de muziek die opstaat lijken haar aan te moedigen, net als ikzelf aan haar voeten. Vijftien jaar lang roept haar onderlichaam naar haar bewustzijn, vijftien jaar lang weet ze zich te handhaven in de wereld van de zorg, zorgt ze alleen voor haar dochter die via een keizersnede ter wereld kwam, terwijl alles in haar op dat moment aangaf dat ze natuurlijk kon bevallen. Vijftien jaar lang kampt ze met hevige onderrugpijnen en pijnen rond bekken en anus en alle onderzoeken en behandelingen ten spijt hebben deze geen verlichting gegeven. De reguliere weg hield op.

Ik merk dat de tranen mij ook over de wangen stromen. Mijn eigen bevalling is net als die van haar overrompeld door artsen en verplegend personeel dat in witte jassen mij ervan overtuigden dat het anders moest dan dat mijn intuïtie mij ingaf. Als een bevalling niet is gegaan zoals je graag had gewild, dan is dat reden om te rouwen. Maar daarvoor is in ons dagelijks bestaan geen ruimte of aandacht en de meeste vrouwen die een bevalling hebben gehad die niet naar wens verliep nemen zelf vervolgens de ‘ ennnnn-dooorrrrrr-‘houding aan. En zo ook zij.

Zelf komend uit de zorg, is het voor de lieve vrouw die bij mij kwam een behoorlijke stap om haar intuïtie voorrang te geven op haar ‘gezonde verstand’. Het gezonde verstand bracht haar via de normale gang van huisarts naar onderzoek en hoewel het alleen maar aan te moedigen is om dit steeds te doen om een juiste diagnose te laten stellen, is het voor veel mensen  gebleken dat die gang doodloopt. Die gang loopt dood omdat sommige dingen nu eenmaal niet met dat ‘gezonde verstand’ op te lossen zijn. Die kunnen niet even gefikst worden. De wetenschap heeft er geen verklaring voor, omdat de wetenschap per definitie beperkt is en het ongeziene energetische niet ‘meeneemt’ in haar berekeningen. Er is geen pil voor. En ook geen gangbare therapie. De link tussen de (rug)pijn en haar bevalling, die niet gegaan is zoals zij deze had gewild, legden we samen, was nooit gelegd.

De energie in haar onderlijf is gestopt met stromen. De diepgewortelde pijn in haar systeem is zij gaan negeren of heeft ze geprobeerd te negeren, totdat deze zo hevig werd, dat zij uiteindelijk wel moest stoppen met werken en gaan luisteren. In de wereld waarin we leven, waarin abnormale stressfactoren of externe omstandigheden, trauma’s, een aanslag plegen op menig vrouwenlijf, hebben we als vrouwen geleerd om te luisteren naar geleerde vrouwen én mannen in witte jassen, die het beter weten. Die beter dan wijzelf weten hoe ons lichaam functioneert. En, in dit geval, onze intuïtie, onze innerlijke wijsheid, ons innerlijk verlangen en de roep van het ongeboren kind in ons, te negeren. Waardoor we ingrepen laten plegen die wij, als wij heel eerlijk zijn en meer vertrouwen hadden gehad in onszelf, in de natuur en in het proces, nooit hadden toegestaan. Natuurlijk zijn er vele gevallen bekend waarin stuitbevallingen mis gaan. Natuurlijk moeten artsen op een bepaald moment een besluit nemen en een keizersnede uitvoeren en moeder én kind redden. Maar het kan en mag nooit de bedoeling zijn dat een vrouw, volledig in contact met haarzelf en haar kind, wordt overruled en terzijde wordt gezet omdat de apparatuur dit aangeeft. Omdat de arts de leiding heeft en het zekere voor het onzekere kiest. De keuze zou toch bij de moeder moeten liggen, zeker als ze deze van tevoren al heeft aangegeven? Helen van een traumatische bevalling zoveel jaren later kan hiermee wellicht bespaard worden.

Overigens heeft haar sessie, nadat zij een beetje bijgekomen is, nog een leuke wending. Ik vertel haar hoeveel behoefte ik destijds had aan een vrouw die mij begeleidde bij de bevalling op een manier die meer aandacht besteedde aan het ritueel dat een bevalling is, compleet met contact met het ongeboren kind. Zoals een doula in inheemse volkeren dat deed. En laat dat nou precies zijn wat zij voelt dat ze hier op deze wereld te doen heeft. Ik zou er bijna weer zwanger voor willen worden ;-).

Lees over dit onderwerp ook “Vrouwen lichaam, Vrouwen wijsheid” van Christiane Northrup over de reis van externe controle naar innerlijke gids.

foto: Criativa Pix photography